Het echte Nepal, Serachaur

Nepal en uitgaan? Het klinkt raar, maar het kan toch echt! We begonnen de avond met een heerlijke pizza bij club Amsterdam, heerlijk! Pizza, voetbal op tv, een biertje erbij en dat alles rondom een haardvuur, kan het beter???

Ja het werd beter! Om 11.00 sluit alles officieel in Nepal en de enige uitzondering op deze regel is Club Amsterdam, wat toevallig.. Deze club heeft namelijk nog een achteruitgang die je na 11.00 kunt pakken. Hier hebben we meteen onze eerste Nepalese vrienden gemaakt. Samen met de eigenaar en obers zijn we tot 04.00 blijven zitten onder het genot van een waterpijp en Bob Marley muziek, geweldig!

De volgende ochtend zijn we om 10.30 opgestaan en hebben een heerlijke omelet als ontbijt gehad, living the good life! Door een landelijke staking, (de tweede sinds we hier zijn) lag heel het land plat. Bijna alle winkels waren dicht, bussen reden niet, etc. Na het ontbijt zijn we opgehaald door Prem (wereldgozer!), hij is leraar Engels en Nepalees voor stichting Maya. Hij heeft ons die middag les gegeven. Mehre Nepali naam Juva raaz ho, mijn Nepalese naam is Juva raaz, wat prins betekent. Een andere belangrijke zin die van levensbelang is ramro getti, knappe vrouw. Dit is dan ook niet de verwarren met muti, dikke vrouw.

Dinsdag hebben we fietsen gehuurd voor de schappelijke prijs van 2 euro, precies 22 keer goedkoper als in New York voor degene die van feiten houd. Voor diezelfde mensen: Een koe is geen stier, en olifant geen mier. En nee ik verveel me hier niet!

Wat een feest fietsen in Azie. Het is een grote chaos, opzich wel te begrijpen als je naar de regels kijkt. De algemene regel is namelijk als volgt: Wie het hardst rijd, toetert of stoer kijkt gaat voor en als mensen even hard rijden, toeteren of stoer kijken dan hebben we een ongeluk. Waarom doen we in Nederland zo moeilijk als het met een simpele regel duidelijk is?

Met de fiets zijn we naar het SOS kinderdorp geweest. Daar hebben we een rondleiding gekregen en gevoetbald met de kinderen. De foto’s spreken voor zich!

Woensdag was het eindelijk zover Chuda (de vader van het gastgezin) kwam ons ophalen en het echte avontuur kon beginnen. Omdat we elkaar naar vijf dagen nog steeds zo leuk vinden, besloten we om met zes man in een taxi te gaan +10 tassen. Heel gezellig en vooral goedkoop! We zijn en blijven studenten wel geld voor een pizza, maar een tweede taxi zit er niet in. Onderweg stopte de taxi opeens, wat bleek? Hij had een kat gezien en dan moet je in Nepal stoppen en een andere auto voorlaten. Gesnapt? Vanaf de plaats waar de taxi ons afzetten moesten we nog ongeveer 30 minuten lopen. Zie foto’s voor de paadjes.

Bij aankomst bij het gastgezin werden we met open armen ontvangen. Binnen 10 minuten kregen we onze eerste maltijd voorgeschoteld noedels, heerlijk! Vervolgens hebben de twee andere vrijwilligers (Ilse en Marijn) die al langer in het dorp verblijven ons een rondleiding gegeven door het dorp. En ondanks dat ik al aardig wat van de wereld heb mogen zien lijkt het hier op het eerste gezicht net alsof de tijd honderd jaar heeft stilgestaan. Water halen doe je bij een centrale kraan, verwarming hebben ze nog nooit van gehoord, slechts enkele delen van de dag stroom en onder mijn kamer is een open stal. Als je vervolgens iets langer in het dorp blijkt zie je dat er wel degelijk vooruitgang wordt geboekt mede dankzij Maya! De kinderen krijgen goed onderwijs en spreken bijna allemaal engels, van de oudere bevolking bijna niemand! De school bezit sinds kort zelf over computers. Verder is de mobiele telefoon ook hier volledig ingeburgerd. Grappig om te zien hoe dit met elkaar verweven is. De vrouw die op de grond eet, zich wast bij de rivier en de hele dag op het land werkt, en tegelijkertijd de oudere kinderen die op hun mobieltje muziek luisteren en nummers met je willen uitwisselen.

Van 16.00 tot 18.00 heb ik vervolgens gevoetbald met de kinderen op rijstvelden. Inderdaad velden, we werden steeds van de velden weggestuurd en moesten dan op zoek naar een nieuw veldje. Tussen de ossenstront, omgeploegde rijst en het hooi heeft PSV onder leiding van Juva Raaz een goede overwinning geboekt op het AJAX van Rob, 5-2! Sensationeel, hier werd dan ook nog lang over nagesproken in het dorp.

Vervolgens voor het eerst sinds het vliegtuig Dal Bhat gegeten met mijn rechterhand, niet mijn ding... Na het eten nog even gekaart en snel mijn bed opgezocht. Het is hier overdag namelijk heerlijk in het zonnetje maar s’ avonds ijskoud. En als dan ook de stroom nog eens uitvalt is het snel bekeken.
Vanochtend om 06.00 opgestaan en de zonsopgang bekeken, prachtig maar koud. Toen we terugkwamen thee gedronken en daarna ontbeten: Dal Bhat, nog steeds niet mijn ding.

Voor het voetbaltoernooi heb ik vandaag tevens twee scholen bezocht en het voetbalveld weten te regelen. 13 januari wordt de grote dag! De scholen waren direct enthousiast en vroegen meteen of ze ook trainingen konden krijgen. Hoewel voetballen niet helemaal mijn ding is.. en het dan ook nog eens moet gebeuren bij een temperatuur van 25 graden in een prachtig berglandschap, heb ik toch maar toegezegd te komen ;)

Bij terugkomst in Serachaur (mijn dorp) werden Marijn en ik al opgewacht door de kinderen: football, football, football. Vooruit dan maar, de bergschoenen verruilt voor mijn kicksen en gaan. Het vroeg naar bed gaan van de avond ervoor had zijn uitwerking niet gemist en dit keer boekte PSV een 6-1 zege op het Feyenoord van Marijn. (nieuwe kamergenoot)

Dit weekend wordt er niet gevoetbald. PSV heeft besloten om hiervan te profiteren door in het weekend te gaan raften. Een ruige tocht van twee dagen met een overnachting in de openlucht. Goed voor de teambuilding en om aan te sterken! De Dal Bhat ervaringen nzijn er namelijk nog niet beter opgeworden… Voor maandag staat er een vriendschappelijk wedstrijd op het programma tegen de spelers van Serachaur. Kom dat zien, kom dat zien!